Det gjer eg gjerne, men med det forbehold at eg er ein glad amatør når det kjem til lyrikk. Eg les gjerne dikt, men er nok ikkje i stand til å skilje på meir enn kva eg likar og kva eg ikkje likar.
Den observante lesar vil hugse Tore Vaag som nynorskmannen som gjekk over til bokmål i august i fjor i protest mot dei nye rettskrivingsnormane. Eg er ikkje sikker på om diktsamlinga kom ut før eller etter målskiftet, men ho er i alle fall på bokmål, eit val eg helst skulle sett Vaag ha gjort annleis, då det eg har lese av han på nynorsk - med i-mål - er flotte greier. (Sjå til dømes på bloggen hans)
Det vil ikkje seie at dette er ei dårleg samling, for det er det ikkje. Delar av samlinga er verkeleg god. Eg har berre ei snikande mistanke om at det hadde blitt endå betre på nynorsk...
Som det alltid er med slike samlingar, er det noko eg ikkje likar. Som det alltid er med slike samlingar er dette dei dikta som anten skildrar naturen eller brukar mange naturskildringar. («Då Gud holdt fest i Fjaler»? Det er jo heilt utan progresjon!) Det er nokre slike dikt her. «Den gule vinden», «Fjellet taler til skogen» og «Bladene i skogen», for å nemne tre. Det er helst i byrjinga på samlinga eg finn desse. Når eg kjem lenger uti boka, kjem det spor av gull.
Eg mistenker Vaag for å ha lese sin Tor Jonsson, for tidvis er dette som ein modernistisk Jonsson på bokmål. «Dobbel utvelgelse» er eit slags ekko av «Andakt i ensemda», og mange av dikta har den mørke, leitande religiøsiteten ein også finn i Jonsson sin poesi. Rett nok er det ikkje like mørkt, men den pirrande, søkande nerva er tilstades i fleire av dikta.
Dikta tar meg inn i eit landskap som minnar om det eg hamnar i når eg les Neal Gaiman, utan at det er nokon vidare likskap mellom dei to forfattarane. Eit dunkelt landskap der mytologiske referansar stikk fram som små peikarar som drar tankane vidare frå orda som står. Eit landskap der skiljet mellom drøymar og røynd ikkje er så klart eller så viktig. Og det er eit landskap eg likar meg i.
Eg har lyst til å trekke fram eit dikt frå samlinga til slutt. Diktet er kanskje ikkje så karakteristisk for heilskapen, for det er av dei eg trur det vil vere mogeleg å einast om ei eins tolkning av diktet. Det er ikkje så mange av dei i boka. Diktet «Den landflyktige gud» står for meg som ein velretta påpeking av vår mest utbreidde guddom: Kroppen.
Anegalleriet roper ikke lenger
til en ukjent gud.
Men i de sene timer hviskes det
fra dødsangstens opplyste tempel
til pustens gud,
blodårenes gud.
Av dødens jord
stiger dulgt lovsang opp.
I midnattskystene
fra bannlyste øyer av tro
bringer vinden frem de glemte sukk
som ingen lenger kommer i hu.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar