Godt sagt. Særs godt sagt.

Eg har akkurat lese den gode boka Baader-Meinhof. Historien om Røde Arme Fraksjon av Stefan Aust. Dette er ikkje boka ein skulle vente å finne døme på gode prestasjonar av prestar, men eg fann noko eg vart særs imponert av.

Gravferda til leiarane i RAF.
Biletet er lånt frå baader-meinhof.com 

Situasjonen er denne: Etter å ha gjort seg skuldige i dei mest sinnsjuke handlingar gjennom ti år har Andreas Baader, Gudrun Ensslin og Jan-Carl Raspe tatt livet av seg i fengselet. Gjennom rettsak og fengselsopphald har den tyske staten vist seg frå ei lite sjarmerande side og gjort ting mot terroristane som ikkje høyrer heime i ein rettsstat. Dei tre skal gravleggjast i ei fellesgrav, og til gravferda har det møtt opp demonstrantar som trugar med å fortsette galskapen til RAF, i tillegg til over tusen politifolk væpna med maskinpistolar som omringa det heile.

Midt oppe i dette stod det ein prest som hadde fått det som må ha vore ei av dei mest krevjande og vanskelege gravferdene i historia. Presten skulle gje desse tre terroristane ei verdig gravferd, han skulle ikkje provosere verken demonstrantane, styresmaktane, pårørande til terroristane eller offer eller pårørande for terroren. Balansegangen var hårfin. Eg veit ikkje kven det var, men denne presten fortener mykje ros for orda som vart sagt.

Jesus ble korsfestet mellom to menn som hadde viet sitt liv til å nå sine mål med vold. Noe av det siste han sa var: 'Far, tilgi dem, for de vet ikke hva de gjør.' Og disse ordene omfatter dommere og tiltalte til alle tider og på alle steder - oss alle.[1]    

Ord som kan vere verdt å ha med seg i ei tid der vi som samfunn saman står ansvarleg for mykje vondt, både frå styresmakter og enkeltpersonar.

[1] Stefan Aust, Baader-Meinhof. Historien om Røde Arme Fraksjon, Schibsted forlag, Oslo 2012. Side 622