KM i galskap IV - David dendritten av Thessalonki

David i mandeltreet.
Biletet er lånt frå Orthodoxwiki.

Det er lenge sidan vi har vore innom Kyrkjemeisterskapen i galskap, men i dag ser vi på ein ny deltakar. No er det David dendritten av Thessaloniki sin tur. Av namnet kan ein kanskje forstå at det har noko med trær å gjere, og det har det. Vi snakkar her om mykje det same som stylittane, altså søylehelgenane, berre at David klatra opp i eit tre. Eit mandeltre for å vere nøyaktig. Historia om David er som følgjer:

David vart fødd i Mesopotamia rundt 450. For å finne eit roleg liv i kontemplasjon flytta han til Thessaloniki i Hellas og gjekk i kloster. Akkurat kvifor han gjorde dette er det ingen som veit. Mesopotamia var eit hovudområde for klosterrørsla på denne tida, så det burde vore nok å velgje mellom der. Uansett kom han til Hellas då han var mellom 15 og 20 år og vart munk der.

David gjekk inn for hard askese og gjorde inntrykk på dei andre munkane. Då abbeden døydde ville dei ha David som ny abbed, men det ville ikkje han. Han valgte i staden endå strengare askese, og klatra opp i eit mandeltre. Der vart han i tre år, og som det var med stylittane var han utsett for elementa heile tida, men i motsetnad til stolpene dei sat på, stod ikkje treet stille. Det bevegde seg i vinden. Imidlertid kan ein vel tenkje seg at han kunne finne litt skugge for regn og sol mellom bladane?

Slike dendrittar var noko nytt i Hellas, sjølv om det var kjent i Mesopotamia og Syria, og David trakk til seg folk. Som stylittane merka han nok at vil ein ha ro er ikkje det luraste å klatre opp i noko høgt på ein offentleg plass. Folk kom til han for råd og for å høyre han tale.

David i treet.
Biletet er henta frå Wikimedia Commons.

Han var i treet i tre år og bad, fasta og snakka med folk. Då kom det ein engel til han og sa at bønene hans var høyrt og at han kunne gå ned. Engelen sa også at han skulle gjere ei god gjerning til før han døydde. Det vart bygd ei celle til David utanfor bymurene, ettersom engelen hadde sagt at han skulle fortsette askesen i ei celle, og han gjekk dit. Folk kom til cella hans for forbøn, og det gjekk gjetord om denne «engelen» som sat i cella og tok imot folk. Om natta såg folk flammer som stod opp frå cella, og det vart ein slags attraksjon å sjå på cella frå bymuren om natta. Flammene skada ikkje David, og folk såg på det som eit teikn på kjærleiken mellom han og Gud. David vart verande i cella i 20-30 år.

Så i 520 kom erkebiskopen til David. Han bad David om å reise til Konstantinopel for å overbevise keiseren om å halde fast på Thessaloniki som provinshovudstad. Han såg på dette som den kjærleikshandlinga engelen hadde sagt at han skulle gjere, og av respekt for erkebiskopen og kjærleik til folket og byen tok han på seg oppdraget og gjekk ut av cella for første gong på årevis.

Ryktet gjekk fortare enn han reiste, så då han kom til Konstantinopel vart han tatt imot som ein heilag mann. Han fekk legge fram si sak for keisaren. Dette gjorde han på ein overbevisande måte. Han tok eit stykke glødande kol saman med røykelse i handa. Så gjekk han saman med disiplane sine i ein time og bad og velsigna dei som var tilstades. Då han var ferdig var hendene uskadde. Så la han fram saka, og fekk det slik han ville.

I skipet på veg heim sovna han inn, og 26. juni er minnedag for han for katolikkar og ortodokse. Og St. Isidors minne.

Ein kan stille seg spørjande til det andelege utbyttet av å sitte i eit tre i tre år, men det kvalifiserer i alle fall til KM i galskap.

Vi avsluttar med ei ortodoks hymne slik den står hos Ortodoxwiki:

An Angel on earth, and stranger to all earthly things,
thou madest a tree thy dwelling like an eagle's nest,
whence, O David, thou didst soar up to Heaven,
where thou didst find that Tree which in Eden we lost of old.
Remember us all, who keep thy memory