Får vi sjå noko slikt i Sotsji?

Biletet er henta frå engelsk Wikipedia.

Propagandamaskina i Russland går for fullt no, og det kan verke som om det største problemet i verda i dag er for lite jubel mellom reklamepausane i sendingane.

Slik er det sjølvsagt ikkje. Gjennom OL får både Putin og IOC legitimitet, noko verken korrupsjonskameratane i IOC eller halvdiktatoren i Kreml fortener.

Eg ynskjer at nokon kunne ta mot til seg og protestere. Det er nok å protestere mot. Korrupsjonen og arrogansen i IOC, den totalt øydeleggande kommerisaliseringa av idretten, Putin sine brot på menneskerettane, den enorme pengesløsinga før OL, korrupsjonen og dei store miljøskadane dette arrangementet påfører Sotsji. Det er eit koldtbord med gode saker å protestere mot om nokon vågar.

Tenk om nokon kunne gjere som i Mexico i 1968.

I sommer-OL i 1968 vann Tommie Smith frå USA 200 meteren. Med seg på pallen hadde han Peter Norman frå Australia og John Carlos frå USA. Alle hadde gløymt dei no, hadde det ikkje vore for det dei gjorde på pallen.

Då dei tre stod på pallen og «Star Sprangeled Banner» skulle spelast, løfta Smith og Carlos ei hand kvar. På handa, som var knytta til ein knyttneve, hadde dei ein svart hanske. Dei viste «Black Power»-helsinga, sjølv om dei seinare hevda det var meint som ei menneskerettshelsing.

Smith og Carlos kom på pallen utan sko, men med svarte sokkar, eit symbol på fattigdommen mellom dei svarte. Dei to amerikanarane løfta ulike hender. Den eine høgrehanda og den andre venstrehanda. Dette var på grunn av at ein av dei hadde gløymt hanskane sine. Norman, altså mannen frå Australia, foreslo då at dei skulle dele på hanskeparet. For Norman var klar over kva som skjedde. Saman med dei to andre på pallen tok han på seg eit merke for organisasjonen Olympic Project for Human Rights, ein organisasjon som jobba mot rasisme. Det vart altså ein sigerspall spekka med politisk symbolikk. Heilt blotta for den såkalla «nøytraliteten» IOC vil ha.

Det heile fekk sjølvsagt konsekvensar. Amerikanarane vart kasta ut av OL, men gjorde det seinare godt innen idrett i USA. Norman fekk mykje kjeft i Australia, og sjølv om han var godt kvalifisert, vart han ikkje tatt ut til OL i 1972. Protesten fekk altså konsekvensar for alle tre.

Eg skulle ønske 2014 kunne by på like tøffe olympiarar som 1968. Idretten treng nokon som ser lenger enn til sitt eige premieskap. Slik det er i dag legitimerer idretten brot på menneskerettar, korrupsjon og miljøbrotsverk gjennom å strupe politiske ytringar.

Gje meg politisk opposisjon på pallen i Sotsji!